[TalesRunner FanFic] เกมพระราชา (Rough x Kai นิดๆ)

เกมพระราชา
ตัวละครที่ร่วมเล่น
ตัวละครเทลส์ฯ : โชวอน หมิงหมิง เนสสึ ราฟ พาด้า กาย (ไรต์เตอร์ : ขอเอาแค่นี้ค่ะ เพราะถ้าเยอะมันจะวุ่นวายยยย)
ตัวละคร(เสือก)พิเศษ : ไรต์เตอร์

            “เบื่อจางงง~~”เด็กชายเจ้าของทรงผมเม่นสีแดงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างคนไม่มีอะไรทำพลางนอนกลิ้งไปมาที่พื้นกับเด็กหนุ่มผมเงินชาวอังกฤษเจ้าของนัยน์ตาสีแดงดั่งเพลิงที่ตอนนี้สภาพของเขาไม่ต่างกับเด็กผมเม่นเลยแม้แต่น้อย

            “พวกนายนี่ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้น่ะ ไม่สิโชวอนน่ะเด็กจริง แต่ราฟนี่...”หนุ่มลูกครึ่งฮ่องกง-ไทยเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆกับเพื่อนทั้งสองคนที่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นไม่เลิก

            “ว่าแต่อาโชวอน ลื้อทำการบ้านเสร็จปิดเทอมหรือยังน้อ?”เด็กหญิงเจ้าของเรือนผมสีดำทรงซาลาเปาจากแดนแพนด้าเอ่ยถามเพื่อนสนิทรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ

            “ยัง”โชวอนตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

            “แล้วทำไมลื้อไม่ทำ=_=?”เด็กสาวแดนแพนด้าถามต่อ

            “เบื่อแบบนี้จะไปมีอารมณ์ทำได้ไง=0=”

มันน่าแจกกำปั้นให้สักทีสองทีจริงๆ=_=;;+++
            เด็กหญิงทรงผมซาลาเปาอดคิดแบบนั้นในใจไม่ได้เมื่อเจอคำตอบของอีกฝ่าย

            “แต่มันก็น่าเบื่อจริงๆน้าา~”ราฟที่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นอีกคนเป็นเพื่อนโชวอนในตอนแรกหยุดกลิ้งแล้วเปลี่ยนมานั่งแทนก่อนจะช่วยพูดเสริม

            “แล้วทำไมพวกนายไม่ไปวิ่งกันล่ะ?”เด็กสาวชาวเกาะเจ้าของทรงผมหางม้าสั้นสีดำถาม

            “แล้วทำไมพวกที่นั้นอยู่ตรงนี้ไม่ไปวิ่งล่ะ? โดยเฉพาะเธอพาด้า”โชวอนหยุดกลิ้งก่อนจะถามเด็กสาวกลับพลางมองคนอื่นที่นั่งอยู่ทั้งตามเก้าอี้ไม้ ทั้งตามโซฟา แถวๆบริเวณที่ตัวเองกำลังนอนอยู่

            “ก็... นั้นสินะ... เอาเป็นว่าลืมที่ฉันถามเถอะนะ ฮ่าๆๆๆๆ”พาด้ารีบหัวเราะแก้เก้อทันที

            “ว่าแต่ฉันแปลกใจสุดๆเลยนะที่เห็นนายอยู่บ้านไม่ออกไปวิ่งเหมือนทุกทีน่ะกาย”หนุ่มลูกครึ่งหันไปถามเด็กหนุ่มผิวสีแทนเจ้าของเรือนผมสีครีมที่นั่งเงียบๆอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่วันนี้ก็ไม่ได้ออกไปไหนอีกคน

            “(   _  _ )”เจ้าของชื่อไม่พูดอะไรแต่กลับก้มลงไปมองข้อเท้าตัวเองที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ก่อนจะหันไปมองร่างสูงจากเมืองผู้ดี(?)ที่กำลังนั่งอยู่บนพื้น (  - -) >>> ∑ (=[ ]=;;

            “รู้ว่าข้อเท้าพลิกเพราะเมื่อวานฉันวิ่งไปชนนายจนล้มไม่เป็นท่า แต่ไม่เห็นจะต้องจ้องแบบนั้นเลยนี่=3=”ราฟรีบพูดขึ้นทันทีแต่กลับถูกร่างบางผิวสีแทนหันหน้าหนีซะงั้น “เฮ้ย! งอนฉันเหรอกาย=[  ]=;;;?”

            “(-_-)( _ _ )(-_-)”กายพยักหน้าเบาๆโดยไม่พูดอะไรกับอีกฝ่าย

            ={            }=;;;;!!!! <<<<< หน้าราฟ

            “นี่! ยัยคนเขียนไม่คิดจะหาอะไรให้พวกเราทำเลยรึไง?”โชวอนเริ่มโวยวาย (ไรต์เตอร์ : อ้าว เราผิดอีก... โอเคๆเดี๋ยวหาอะไรให้เล่นก็ได้=3=)

            “ไหนๆพวกคุณก็ไม่มีอะไรทำ งั้นเรามาเล่นเกมพระราชากันเถอะ เรียบง่ายดีด้วย ไม่มีอะไรมาก”เด็กสาวผู้ทำตัวไม่สมกับเป็นกุลสตรีเมืองสยามเอ่ยขึ้นก่อนจะหยิบกระป๋องที่ใส่ไม้แบนๆเหมือนไม้ไอติมแต่ยาวกว่า “และแน่นอนว่าฉันขอ(เจือก)แจมด้วยค่ะ”

            “เกมพระราชาคืออะไรเหรอ?”กายสะกิดไหล่เนสสึก่อนจะเอ่ยถาม

            “อ่อ กายคงไม่เคยได้ยินสินะ รู้สึกจะเป็นเกมที่เล่นกันตั้งแต่สามคนขึ้นไป ยิ่งเล่นเยอะยิ่งสนุก ในไม้พวกนั้นจะมีเขียนหมายเลขตามจำนวนคนเล่นแต่หักออกไป 1 คน เพื่อไว้สำหรับไม้คิง ซึ่งคนที่ได้ไม้คิงจะสามารถสั่งให้หมายเลขทำอะไรก็ได้โดยที่เราก็ไม่รู้ว่าใครได้หมายเลขอะไร เช่น คิงสั่งให้หมายเลข 5 เต้นบัลเล่ต์ แบบนี้พอเข้าใจไหม?”เนสสึอธิบายก่อนจะเอ่ยถามกลับเพราะกลัวอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ

            “เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณมาก”กายตอบก่อนจะเอ่ยขอบคุณ

            “ทำไมกายไม่ถามฉันล่ะ? ฉันก็รู้เหมือนกันนะ!”ราฟโวยวาย

            “....”ไม่มีคำตอบจากฝ่ายที่โดนโวยวาย

            “นี่นายตั้งใจไม่คุยกับฉันกันนี่นา!!”

            “เอาล่ะ เรามาเริ่มเล่นกันเลยดีกว่า^^ ฉันจะเป็นค่อยจัดไม้พวกนี้ทุกรอบเองแต่แน่นอนว่าฉันจะเป็นจับคนสุดท้ายเอง”ไรต์เตอร์รีบเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันเริ่มมาคุ ก่อนจะเริ่มให้ทุกคนหยิบไม้จากกระป๋อง

            “เย้! ฉันได้เป็นพระราชาล่ะ”โชวอนเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจก่อนจะโชว์ไม้ให้ดู “หมายเลข 3 จงเล่าเรื่องน่าอายของตัวเองมาซะ!!”

            “...”สาวไทยแทบจะร้องไห้เมื่อหมายเลขของผู้โชคร้ายดันเป็นของตนเองซะนี่ “ตอน ป.4 ตอนที่คุณครูให้ร้องเพลงไปเถิดเที่ยวน้ำตก ฉันดันไปร้องเป็น ไปเถิดไปเที่ยวน้ำตด เนื่องจากฉันเป็นพูดไม่ชัดทำให้ตอนนั้นฉันอายแทบจะมุดแผ่นดินหนี...T////T”

            “อุ๊บ! ฮะฮ่าๆๆ... ม-ไม่เห็นเป็นไรนี่ก็เธอพูดไม่ชัดนี่นะ^^;;”เนสสึพยายามกลั้นขำก่อนจะพูดปลอบใจเจ้าของเรื่องน่าอาย

            “ขอบคุณนะเนสสึ แต่ฉันชินแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ”คนโดนปลอบหัวเราะแห้งก่อนจะหันไปมองรอบๆจึงเห็นว่านอกจากเนสสึที่พยายามกลั้นหัวเราะแบบสุดๆแล้วยังมีหมิงหมิงกับพาด้าอีก 2 คนที่พยายามจะไม่หัวเราะเหมือนกันผิดกับทางโชวอนและราฟที่ปล่อยก๊ากอย่างเต็มที่ ส่วนกายดูเป็นคนที่กลั้นขำได้สบายๆสุดแล้ว “เรามาเริ่มรอบต่อไปกันเถอะ”

            ไรต์เตอร์ทำการเก็บไม้จากทุกคนก่อนจะหันหลังให้แล้วทำการสับไม้อย่างมั่วๆก่อนจะเริ่มแจกให้ทุกคนอีกครั้ง

            “ว้าว! พระราชาเป็นฉันเหรอเนี่ย>_<”พาด้าเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นก่อนจะทำหน้าครุ่นคิด “งั้นหมายเลข 1 จงทำอะไรก็ได้ที่เป็นการเทิดทูนถังขยะที่อยู่ตรงนั้นซะ!”

            “=[   ]=!!”เนสสึถึงกลับช็อคอย่างแรง สำหรับเจ้าตัวแล้วจะให้หนุ่มดีเจสุดหล่ออย่างเขาไปเทิดทูนถังขยะเนี่ยนะ! เขาอยากจะตะโกนออกไปดังๆให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยว่า ม่ายยยยยยยยยยยยย!!! ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่สุดท้ายก็...

            “ถังขยะจงเจริญ!!! ถังขยะจงเจริญ!! ถังขยะจงเจริญ!”หนุ่มลูกครึ่งตะโกนพลางนั่งคุกเข่าชูแขนทั้งสองขึ้น
ไปหมงไปหมดล่ะความหล่อของช้านนนT^T!!

            “พระราชาคนต่อไปคือหมิงหมิงสินะ”ไรต์เตอร์ว่าพลางมองพระราชาในต่อนี้

            “ฮะฮะ งั้นอั๊วขอสั่งให้หมายเลข 4 พูดประโยชน์น่าอายให้หมายเลข 6 ฟังทีน่อ”หมิงหมิงเอ่ยขึ้นอย่างนึกสนุกพลางมองว่าใครคือผู้โชคร้ายในรอบนี้

            “ฉันโดนอีกแล้วเหรอเนี่ย...”เนสสึเอ่ยขึ้นพลางชูไม้หมายเลข 6 ให้ทุกคนดู “เอาเถอะ คนที่ได้หมายเลข 4 ถ้าจะแย่กว่า ว่าแต่ใครได้เหรอ?”

ฟึ่บ!

            เสียงชูไม้หมายเลขที่โชคร้ายกว่าอีกหมายเลขดังขึ้นส่งผลให้ทุกคนหันไปมองผู้โชคร้ายที่กำลังยืนคอตกหน้าซีดคนนั้นทันที

            “เอาละ อาโชวอนช่วยพูดประโยคน่าอายอาเนสสึด้วยน่อ^^”หมิงหมิงเอ่ยอย่างอารมณ์ดีแบบสุดๆทันทีเมื่อรู้ว่าผู้โชคร้ายที่สุดในคำสั่งของตนเป็นใคร ถึงจะไม่คิดก็เถอะว่าคนที่ได้จะเป็นเด็กชายจากแดนกิมจิ เอาเถอะ ถือซะว่าเป็นบทลงโทษให้เจ้าตัวเมื่อตอนที่เธอถามเรื่องการบ้านตอนนั้นก็แล้วกัน

            “พี่เนสฮะ... ผมอยากจะบอกพี่มานานแล้วว่าพี่... หละ หล่อจัง-////-*”โชวอนอยากจะกรีดร้องเมื่อพูดประโยคเมื่อกี้จบ โฮรกกกก!!!! อย่าให้ถึงตาฉันบ้างนะหมิงหมิง!!

            “อืมมม ดีใจจริงๆที่ได้ยินประโยคน่าอายหรือไม่น่าเชื่อสำหรับฉันจากปากของนายสุดๆ”เนสสึตอบรับกลับอย่างอารมณ์พลางยกนิ้วให้หมิงหมิงที่กำลังขำกลิ้งสุดๆประมาณว่า เจ๋งมากพระราชา

            “เชอะ อย่าคิดว่าจะได้ยินอีกเป็นครั้งที่ 2 ล่ะ=*=!”โชวอนเอ่ยขึ้นมาอย่างโมโหสุดๆ

            “ไม่จำเป็น”เนสสึว่าอย่างสบายๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่หน้าจอของมันกำลังโชว์ว่า การอัดเสียงเสร็จสมบูรณ์แล้ว ก่อนที่เจ้าของโทรศัพท์มือถือจะทำการกดหน้าจอให้เปิดคลิปเสียงที่อัดไว้ซ้ำไปซ้ำมา

พี่เนสฮะ... ผมอยากจะบอกพี่มานานแล้วว่าพี่... หละ หล่อจัง
พี่เนสฮะ... ผมอยากจะบอกพี่มานานแล้วว่าพี่... หละ หล่อจัง
พี่เนสฮะ... ผมอยากจะบอกพี่มานานแล้วว่าพี่... หละ หล่อจัง
พี่เนสฮะ... ผมอยากจะบอกพี่มานานแล้วว่าพี่... หละ หล่อจัง
พี่เนสฮะ... ผมอยากจะบอกพี่มานานแล้วว่าพี่... หละ หล่อจัง
พี่เนสฮะ... ผมอยากจะบอกพี่มานานแล้วว่าพี่... หละ หล่อจัง

            “อ้ากกกกกกก ไอ้คุณเนสสึ!!!”โชวอนโวยวายก่อนจะพยายามเข้าไปแย่งมือถือของอีกฝ่ายทันที แต่เนสสึก็ชูมือถือไว้สูงๆทำให้โชวอนที่ตัวเล็กกว่าหยิบไม่ได้แม้จะกระโดดและก็ตาม

            “ฮึ่ย!!”โชวอนสบถ

            “คราวนี้ใครได้เป็นพระราชาเอ่ย?”ไรต์เตอร์ถาม

            “ข้าเอง...”กายยกมือขึ้นก่อนจะเริ่มสั่งในฐานะของพระราชา “คนที่ได้หมายเลข 2 ช่วยไปซื้อชาเขียวมาให้ทีสิ ตอนนี้คอแห้งมาก...”

ธรรมดามากกกก!!
            ทุกคนยกเว้นกายต่างคิดในใจเป็นเสียงเดียวกัน แต่พาด้าที่ได้ไม้หมายเลข 2 ก็ยอมออกไปซื้อแต่โดยดีโดยไม่มีการโวยวายอะไร เพราะคงถือว่ามันเหมือนประโยคที่ขอให้ช่วยซะมากกว่าจะเป็นการสั่งล่ะมั้ง...

            “ขอให้คนที่ได้หมายเลข 5 ถอดพวกรองเท้า ถุงเท้า ออกให้หมดด้วยค่ะ=w=”พระราชาไรต์เตอร์

            “มาแล้ววว คำสั่งอันตรายยยย”โชวอนพูดอย่างตื่นเต้น “รอบต่อไปฉันเอามั้งดีกว่าOwO”

            “งั้นขอต่อจากคนแต่งแล้วกัน คนที่ได้หมายเลข 1 ถอดเสื้อนอกซะ>O<!!”พระราชาโชวอนที่ติดใจกับคำสั่งพวกถอดเสื้อผ้าจึงเอาบ้างโดยไม่สนใจว่าคนที่โดนจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

            “หมายเลข 4 ถอดอะไรก็ได้ 1 ชิ้นจ้า^O^”พระราชาพาด้าที่เห็นว่าคำสั่งแบบนี้ดูน่าสนุกดีจึงเอาบ้าง

            “อั๊วเอาบ้างน่อ หมายเลข 2 ถอดเสื้อผ้าออก 1 ชิ้นทีน่อ^_^”พระราชาหมิงหมิงเองก็เอาด้วย

            “เนสสึเรากำลังเล่นเกมพระราชากันอยู่ใช่ไหม?”เด็กหนุ่มแห่งความมืดเริ่มถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

            “อืม ถึงตอนนี้จะดูเหมือนเกมแก้ผ้าแล้วก็เถอะ”เจ้าของชื่อตอบ

            “แถมยังดูเหมือนจะเล่นอยู่คนเดียวด้วยนะ...”กายพูดต่ออย่างเอือมๆกับสถานการณ์ตอนนี้

            “นั้นสิ...”เนสสึเองก็เห็นด้วยไม่แพ้กัน

            “หยุดดด!! พวกคุณจะให้ฉันถอดไปยั้นกกน.เลยรึไงหะ?!!!!”ราฟตะโกนขึ้นอย่างสุดจะทนกับสภาพของตนเองที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่กกน.ที่ช่วยปกปิดเรือนร่างของตนเพียงชิ้นเดียวเท่านั้น “พอเลยกับคำสั่งถอดเสื้อผ้าเนี่ย=*=!!”

            “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”เจ้าของคำสั่งถอดเสื้อผ้าทั้ง 4 ต่างหัวเราะก๊ากกับสภาพของหนุ่มชาวอังกฤษที่โดนคำสั่งพวกนี้อยู่คนเดียว

            “ในที่สุดฉันก็ได้เป็นพระราชาสักที”เนสสึเอ่ยขึ้นพลางเสยผมเพื่อเพิ่มความดูดีมีสง่าให้สมกับตำแหน่งพระราชา ถึงเจ้าตัวจะรู้ว่าเป็นแค่แปปเดียวก็ตามแต่การได้ขึ้นมาจุดสูงสุดแล้วออกให้คำสั่งให้คนอื่นกระสับกระส่ายเล่น(?)มันก็ดูสนุกดีไม่ใช่น้อย “หมายเลข 6 จงให้หมายเลข 5 นอนตักเดี๋ยวนี้!”

            หมายเลข 5 >>>> ราฟ
            หมายเลข 6 >>>> กาย

            “ทำได้ดีมากพระราชา*w*!!”ราฟเอ่ยขึ้นอย่างดีใจก่อนจะรีบนอนตักกายทันทีพลางยกนิ้วโป้งให้เนสสึอย่างยกย่อง

            “อืม...”เนสสึถึงกลับหงอยลงทันทีเมื่อคำสั่งของตนที่หวังให้คนโดนกระสับกระส่ายเล่น(?)กลายเป็นการให้สิ่งที่ร่างสูงผมเงินชอบซะนี่...

อ้ากกก อย่างน้อยช่วยแกล้งทำเป็นว่าไม่อยากสักหน่อยก็ดีนะT[ ]T!

            “....”ทางคนโดนนอนตักก็ไม่ได้โวยวายหรือเอ่ยอะไรออกมาเพราะพอเข้าใจว่ากฎของเกมนี้คือห้ามขัดคำสั่งพระราชาจึงนั่งเงียบยอมให้อีกฝ่ายนอนตักแต่โดยดี

            “คราวนี้ตากายนะเป็นพระราชาล่ะ”ราฟที่นอนตักกายอยู่จึงง่ายที่จะดูว่าเจ้าตัวหยิบได้ไม้อะไรได้สบาย

            “...”เจ้าตัวไม่พูดอะไรแต่กลับส่งสายตาไม่พอใจที่ถูกแอบดูให้ราฟแทน

            “นี่กายคราวนี้ขอแบบพิเรนทร์ๆหน่อยนะ ไม่เอาแบบตอนที่นายได้พระราชาครั้งแรกนะ คือแบบมันธรรมดาไปไม่หนุกเลยอ่ะ=w=;;”พาด้าพูด

            “อืม”กายขานรับก่อนจะเริ่มนึกสักพักจึงเริ่มออกคำสั่ง “ขอให้หมายเลข 3 จูบกับพระราชาด้วย”

กึก!

            “เมื่อกี้ว่าอะไรนะกาย^^*++”ราฟกำมือจนไม้ของตนเองหักก่อนจะเอ่ยถามอย่างพระราชากายอย่างเยือกเย็น

            “ใครได้หมายเลข 3 ?”กายถามหาเจ้าของหมายเลขดังกล่าวโดนที่ยังคงเมินราฟต่อไป

            “ค-เค้าเอง;w;”ไรต์เตอร์ยกมือขึ้นพยายามไม่หันไปมองร่างสูงผมเงินที่ตอนนี้เดาได้เลยว่าต้องกำลังสายตาอำมหิตมาทางนี้อยู่แน่ วันนี้เป็นโชคร้ายของสาวไทยผู้นี้หรือไร? โดนให้เล่าเรื่องน่าอายยังไม่พอยังอาจจะต้องมาโดนราฟเก็บหลังไมค์(?)อีก กายเอ๋ยทำอะไรไม่ปรึกษาธอเลยสักนิดT^T

            “พระราชาเปลี่ยนคำสั่งได้ไหมคะ?”ก่อนที่สาวไทยผู้นี้จะไม่มีโอกาสมานั่งพิมพ์ฟิคต่อ

            “เอ๋? แต่ถ้าทำแบบนั้นเกมมันก็ไม่สนุกไม่ใช่เหรอ?”กายว่าพลางทำหน้าลำบากใจ แต่เจ้าที่โดนชายหนุ่มจากเมืองผู้ดีตอนนี้อยากจะร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้หรอกจริง...

            “อ่า... ก็ได้YwY”ไรต์เตอร์ตอบกลับอย่างหมดแรง

เอาวะ อยากน้อยก็ได้จูบกับกายก่อนตายเชียวนะ นี่เป็นถือเป็นเรื่องโชคดีก่อนที่จะตายเลยไม่ใช่เหรอ? ท่องไว้ๆยัยไรต์...

จุ๊บ~

            “เอ๋?!!!”ทุกคนยกเว้นกายกับไรต์เตอร์ตะโกนออกมาพร้อมกันเมื่อรู้ว่าจูบที่พระราชากายหมายถึงนั้นคือแค่กายเอามือแตะปากตัวเองแล้วเอามือข้างนั้นไปแตะปากไรต์เตอร์ก็เท่านั้นเอง

            “โถ่ กายอย่าทำให้ตกใจสิ=O=”โชวอนพูด

            “ขอโทษที แค่ว่าถ้าพระราชาหักมุมคำสั่งในตอนท้ายน่าจะทำให้ทุกคนสนุกน่ะ”กายตอบพลางเกาหัวไปมาอย่างเก้อๆ “แต่ดูว่าจะเล่นแรงไปแหะ...”

สภาพราฟ >>>>>> นอนอย่างหมดแรงด้วยความโล่งอก

สภาพไรต์เตอร์ >>>>>> ถึงจะแค่จูบทางอ้อม(?)แต่สติตอนนี้บินไปฟินแลนด์เรียบร้อย

            “หมายเลข 4 จงเอาแก้มตัวเองลูบแก้มของหมายเลข 1 ซะ”ในที่สุดราฟก็ได้เป็นพระราชากับเขาบ้างซะทีจึงออกสั่งประเภทแตะเนื้อต้องตัวบ้าง

            “พี่พาด้า หมิงหมิงขอเอาแก้มหนูลูบแก้มพี่หน่อยนะ”หมิงหมิงขออนุญาตอีกฝ่ายก่อนจะยืนบนเก้าอี้เมื่อให้ลูบแก้มกันได้สะดวก

            “ตามสบายจ้า นี่มันก็แค่เกมไม่ต้องคิดมากนะ^^”พาด้าเอ่ยประโยคอนุญาตให้หมิงหมิงอย่างยิ้มก่อนที่แก้มของเจ้าตัวจะถูกแก้มของเด็กหญิงเมืองจีนลูบไปมา

เอฟเฟคดอกลิลลี่สีขาวนี่มันมาจากไหนเนี่ย...?
ทุกคนยกเว้นสองคนนั้นคิด

            “เย้! รอบสุดท้ายฉันเป็นพระราชาล่ะ>w<”ไรต์เตอร์เอ่ยออกมาอย่างดีใจ “ไหนๆฉันก็เป็นไรต์เตอร์ คำสั่งคราวนี้ขอเป็นแบบเรื่องราวแล้วกันนะ”

มันต้องมีอะไรพิสดารแน่...
ทุกคนยกเว้นพระราชาคิด

หมายเลข 1 >>>> หมิงหมิง

หมายเลข 2 >>>> พาด้า

หมายเลข 3 >>>> กาย

หมายเลข 4 >>>> เนสสึ

หมายเลข 5 >>>> โชวอน

หมายเลข 6 >>>> ราฟ

            “เรื่มได้>w<”ไรต์เตอร์ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

หมายเลข 1 กับหมายเลข 2 กำลังจะเป็นแฟนกัน แต่ถูกพระราชาขัดขวาง

            “หมิงหมิงเป็นแฟนกับพี่เถอะนะ^_^”พาด้าเอ่ยขอไปเด็กหญิงเพื่อให้เป็นไปตามบทบาทที่ถูกวางเอาไว้

            “ได้ค่ะ^^”เจ้าของชื่อเอ่ยตอบรับคำขอของอีกฝ่ายอย่างยิ้มๆ

            “พวกเธอสองคนจะเป็นแฟนกันไม่ได้นะ! พาด้าเธอมีมากิอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”พระราชาไรต์เตอร์เข้าขัดขวางตามบท(?)

            “จริงด้วยO[  ]O ขอโทษนะหมิงหมิงพี่คงเป็นแฟนกับเธอไม่ได้แล้วล่ะ!”เมื่อได้ยินประโยคหลังของไรต์เตอร์ทำให้พาด้ารีบหันไปเลิก(?)กับหมิงหมิงทันที

หมายเลข 3 ที่เป็นเพื่อนของสองคนนั้นรู้แผนการเข้าจึงได้เอาเรื่องนี้ไปบอกกับหมายเลข 4

            “พี่เนสสึ ไรต์เตอร์ไม่ยอมให้หมิงหมิงกับพาด้าเป็นแฟนกันทำไงดีครับ-_-;;”กายหันไปพูดกับเนสสึตามบท(อีกแล้ว)

            “เดี๋ยวพี่จัดการเอง”เนสสึตอบพลางเสยผมเพื่อเสริมความหล่อ(เพื่อ?)

หมายเลข 4 จึงกดพระราชาเพื่อขัดขวาง

            “กดแล้วนะ^_^”เนสสึว่าพลางเอานิ้วมือกดไหล่ของไรต์เตอร์เบาๆ

            “จ๊ะ...”พระราชาขอเงิบแปปนะ

พระราชาที่โดนกด(ไหล่)จึงไปฟ้องหมายเลข 5 แต่ก็ถูกหมายเลข 6 ถีบออกจากบทไปซะก่อน

            “โชวอนนนน เนสสึกด(ไหล่)ฉันน่ะนายช่วยตักเตือนเพื่อนนายด้วยนะ”ไรต์เตอร์หันไปพูดกับโชวอนโดยพยายามแอ๊บน้ำเสียงให้ดูเหมือนพวกตัวร้ายในละครที่ชอบเรียกร้องความสนใจ

            “เอาไว้ตอนฉันมีอารมณ์นะ=w=”โชวอนตอบ

            “ไม่ได้นะ! ต้องตักเตือนตอนนี้ส...”ยังไม่ทันที่ไรต์เตอร์จะพูดจบก็ถูกราฟขัดด้วยการถีบซะก่อน

            “ยัยไรต์เตอร์ออกไปจากบทเดี๋ยวนี้นะ!!(ตรูยังแค้นเรื่องจูบทางอ้อม)”ราฟตะโกนใส่ไรต์เตอร์อย่างอินกับบท(หรือเปล่า?) ก่อนจะทำการถีบไรต์เตอร์อีกครั้งจนคนโดนถีบนั้นปลิวไปกลับนอนหน้าคอมในโลกของตนเอง จบ

แถม

            หลังจากการเล่นเกมพระราชาจบร่างบางเจ้าของเรือนผมสีครีมจึงขอออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้านเนื่องจากว่าอยากจะสูบอากาศข้างนอกบ้านถึงตอนนี้ข้อเท้าจะแพลงทำให้วิ่งไม่ได้ก็เถอะแต่เขาก็ไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในบ้านอยู่ดีโดยมีร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเงินค่อยเดินตามมาด้วย

            “นี่กายหายงอนฉันยังอ่ะ?”ร่างสูงเอ่ยถามคำถามที่อยากจะถามตั้งแต่เกมพระราชาจบขึ้นมา นัยน์ตาสีแดงดังเพลิงนั้นลุกแววอย่างลุ้นกับคำตอบของคนถูกถาม

            “...”ฝ่ายที่ถูกถามก็ยังคงให้ความเงียบแก่อีกฝ่ายเหมือนเคยเอาแต่เดินไปเรื่อยๆอย่างเดียว

            “ฉันก็ขอโทษนายตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ นายอยากให้ฉันทำอะไรเพื่อง้อนายก็บอกฉันสิ เอาแต่เงียบแบบนี้ฉันก็ไปไม่ถูกหรอกนะ!”เมื่อไม่ได้รับคำตอบฝ่ายที่เอ่ยถามจึงรีบวิ่งไปยืนขวางร่างบางผิวสีแทนไว้ “ฉันน่ะง้อใครไม่เป็นหรอกนะ เพราะงั้นช่วยบอกได้ไหมว่าต้องการอะไร”

            “...”เจ้าตัวเงียบไปสักพักก่อนจะยอมเอ่ยปากบอก “แค่อยากให้เจ้ามีอะไรมาง้อบ้างนอกจากคำขอโทษที่ได้ยินเป็นประจำ...”

            “...”ราฟถึงกลับเงียบเมื่อรู้ว่าเจ้าตัวต้องการอะไร นั้นสินะ ปกติเวลาเขาทำอะไรให้อีกฝ่ายเจ็บตัวหรือไม่พอใจทุกครั้งเขาก็แค่ขอโทษเจ้าตัวทุกครั้ง จนตอนนี้คำขอโทษพวกนั้นมันคงกลายเป็นเรื่องปกติจนถึงขั้นทำให้เรื่องบางเรื่องมันไม่สามารถแสดงความจริงใจหรือสำนึกผิดให้อีกฝ่ายรู้ได้เพียงพอ

            “ขอโทษที่คิดอะไรเอาแต่ใจแล้วกัน ข้าก็ไม่รู้หรอกว่าคนรักกัน หรือเป็นแฟนกัน เวลามีการโกรธกันควรจะวางตัวยังไงให้มีขอบเขต...”กายเอ่ยต่อ นัยน์ตาสีแดงดั่งโลหิตนั้นส่อแววเศร้าใจเล็กน้อย “ข้านี่มันแย่จริงๆเลยนะ...”

            “งั้นพรุ่งนี้เราไปเดทกันไหม?”จู่ๆร่างสูงชาวอังกฤษก็เอ่ยประโยคช่วยให้ร่างตรงหน้าจึงกลับแปลกใจ

            “หา?”

            “ฉันไม่ได้เตรียมของมาง้อกาย เพราะงั้นให้ฉันพากายไปเดทเพื่อเป็นการขอโทษแทนได้ไหม?”ราฟว่าพลางยิ้มให้ร่างบางผู้มีชายาว่าเด็กชายแห่งความมืด “นะ^^”

            “อื้ม”กายตอบรับคำชวนพลางยิ้มนิดๆให้อีกฝ่าย

FIN

เป็นยังไงบ้างคะกับฟิคแรกในบล็อกนี้?

สารภาพว่าฟิคนี้พยายามจะแต่งให้ฮาที่สุดเท่าที่จะฮาได้ แต่ถ้าไม่ฮาก็ไม่ไรนะคะ แต่ช่วยบอกด้วยจะได้ปรับปรุงค่ะ

ก็หวังว่าจะมีคนเค้ามาอ่านกันเยอะๆนะคะ(เม้นด้วยก็ดีค่ะ<<<<ตัวกระตุ้นให้อัพ)

สุดท้ายก็เจอกันใหม่ในฟิคหน้านะคะ^_^

ป.ล.ราฟถีบไรต์แรงไปนะเนี่ย//นวดๆ